Module 4 - Les 1: Broodnodige variatie

Ik luister graag naar albums. Een verzameling liedjes die de artiest in een bepaalde volgorde heeft gezet: een zorgvuldig gekozen opbouw. En die opbouw respecteer ik braaf: ik luister de nummers op het album meestal keurig in de ‘juiste’ volgorde.

Ik ben zo gewend aan het beluisteren van albums, dat ik dit op Spotify nog altijd zo doe. Dus ik zoek de artiest op, klik op ‘discografie’ en voilà: het complete overzicht van uitgebrachte albums staat voor me uitgestald. Wat een rijkdom! Een oneindig grote platencollectie binnen handbereik.

Maar het beluisteren van albums heeft één groot nadeel: het gevaar van grijsdraaien. Mooie term trouwens, die verwijst naar de periode van de langspeelplaat. Wikipedia vermeldt: “Men spreekt bij een veel gespeelde grammofoonplaat van grijsgedraaid, omdat een versleten plaat daadwerkelijk een grijzige indruk kan maken.” Tegenwoordig wordt de term meer in figuurlijke zin gebruikt: als je een album zo vaak hebt beluisterd dat hij gaat vervelen. Je kent elke noot, elk koortje en iedere gitaarsolo. Zodra de laatste noten van het eerste nummer wegsterven, weet jij al hoe het intro van het volgende nummer klinkt. Grijsgedraaid. Je kunt ‘m eigenlijk niet meer horen.

Hoe kun je zorgen dat het leuk blijft om veel naar muziek te luisteren? Hoe zorg je dat je niet uitgekeken raakt op jouw muziekcollectie? In de volgende lessen reik ik je een paar remedies aan voor dit probleem.