Bij sommige liedjes blijf ik haken, terwijl ik me sterk afvraag waarom eigenlijk. Neem nou ‘Clouds across the moon’ van de Rah band. Op het eerste gezicht en gehoor is het een wat oppervlakkig liedje. Vrij gemiddelde jaren ’80 elektropop, muzikaal niet erg bijzonder. En dan de videoclip, die ziet er vrij goedkoop en bijna belachelijk uit als je hem nu bekijkt:
Waarom raakt dit nummer me dan zo diep, elke keer als ik het hoor?
Nou, kun je zeggen, het komt uit de jaren ’80. De jaren waarin ik opgroeide, dus voor een deel is het gewoon ordinaire nostalgie. Tja, daar is geen speld tussen te krijgen. Veel liedjes uit die tijd zijn speciaal voor me, puur omdat ze uit die tijd komen.
Toch is dat niet het enige. Ik vind het ook goed omdat het een kristalhelder verhaal vertelt. Je hoeft niet enorm je best te doen om te achterhalen waar het over gaat. Het gaat over een intense emotie, namelijk verlangen naar iemand.
Het verhaal speelt in de verre toekomst. Een astronaut is op een jarenlange missie naar Mars en zijn vrouw belt hem, dat kan slechts een keer per jaar. Ze mist hem vreselijk, zoals blijkt uit het refrein:
“Now, when I look at the clouds across the moon
Here in the night I just hope and pray that soon
Oh baby, you'll hurry home to me.”
Probeer je maar eens voor te stellen hoe het moet zijn om het jarenlang zonder je geliefde te moeten doen.
“Please forgive me, but I'm trying not to cry...”
En dan valt de verbinding weg. De ‘intergalactic operator’ probeert het opnieuw, maar met Mars is op dit moment geen contact meer mogelijk. Ze kan zich er alleen maar bij neerleggen. ‘I’ll try again next year’….
Het is maar een verhaaltje, maar toch. Hartverscheurend. En heerlijk dramatisch.