– door Rebecca Erbrink
Ken je dat gevoel? Dat je heel verdrietig bent, maar ook heel erg blij. Dat is precies hoe ik me voelde toen ik ‘One more time with feeling’ keek. De documentaire over Nick Cave’s album ‘Skeleton Tree’. Dit is de soort documentaire die in je hoofd gaat zitten en die je vervolgens minstens een maand niet meer uit je gedachten krijgt. Het komt niet vaak voor dat een documentaire mij zo aangrijpt als deze. Dat heeft te maken met een paar dingen:
1. Het is in zwart-wit.
2. De muziek is donker, spokend en ontzettend mooi.
3. De filosofische teksten van Nick Cave.
4. Het gaat over Nick Cave’s zoon. Die op 15-jarige leeftijd is overleden.
Ik weet niet welk genie bedacht heeft dat de documentaire in zwart-wit gemaakt moest worden, maar diegene verdient het op zijn minst bedolven te worden onder frietjes en puppy’s. Het geeft de documentaire een melancholische sfeer die je het tegelijk vrolijke en sombere gevoel geeft.
De dood van Arthur Cave was allesbehalve privé. Het was overal in het nieuws te lezen. “Zoon van Nick Cave had LSD genomen voor hij stierf” en “15-jarige zoon Nick Cave nam LSD voor val van rots” zijn slechts een paar headlines uit die periode. Hoe zijn zoon is overleden wordt niet genoemd in de documentaire. De naam van zijn zoon wordt in het eerste uur van de documentaire niet eens genoemd. In de documentaire vraagt Nick Cave zich hardop af ‘People are really nice, but when did you become the object of pity?’. Het overlijden van Arthur was zo openbaar; het is logisch dat hij andermans medelijden niet wil. Hij wil gewoon alleen met zijn familie rouwen. Deze documentaire is zijn statement richting de pers.
Fans van Nick Cave begrijpen zijn manier van muziek maken. Hij is de koning van melancholie. Maar dit album verslaat elk ander album dat hij eerder heeft gemaakt. Dit album is de messias van melancholie. De Mount Everest van verdriet. De Gandhi van somberheid. Vooral het lied ‘Jesus Alone’ is ontzettend spokend. Cave is christelijk; dat hoor je ook door zijn teksten heen. Hij heeft overigens wel een keer gezegd dat hij slechts Christelijk is in zijn muziek, zijn relatie met God is moeilijk uit te leggen. In ‘Jesus Alone’ zingt hij ‘you believe in God, but you get no special dispensation for this belief now’. Dit raakte me diep.
Een vriend van mij had kanker en dacht dat als hij alles deed wat hij dacht dat God van hem wilde, hij genezen zou worden door God. Dat is iets wat meer Christenen denken. Dat ze genade van de wereld verdienen, omdat ze geloven in God. Helaas is dat zelden zo. Die vriend van mij kon kanker niet overwinnen. Zelfs niet met God aan zijn zijde. Deze wanhoop hoor ik terug in de woorden van Cave.
Later in dat couplet zingt hij ‘You’re a distant memory in the mind of your creator, don’t you see’. Ik las daar het volgende over op een website: ‘Als een wezen is Arthur al een verre herinnering van een oneindig wezen dat ontelbare levens heeft zien komen en gaan. Cave vindt dit heel erg en het lijkt alsof hij dit probeert uit te leggen aan zijn dode zoon – één maker die de hardvochtigheid van de andere maker probeert te verklaren’. Ik denk dat Cave dit inderdaad zo heeft bedoeld. Je voelt dat de relatie tussen Cave en God logischerwijs complexer is geworden en dat hij er enorm veel moeite mee heeft. Geloven is niet moeilijk, maar vertrouwen daarentegen wel.
Bekijk hier de trailer van de documentaire: